Του Γιώργου Δώρα
Το μεγάλο πρόβλημα για ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος είναι ότι η πραγματική οικονομία υπάρχει. Δεν συνιστά εικονική πραγματικότητα, όπως θα ήθελαν όσοι ασχολούνται κατ’ αποκλειστικότητα με το δημόσιο χρέος, τους μισθούς του δημοσίου, τις συντάξεις, τα δανεικά δισεκατομμύρια, τις γερμανικές αποζημιώσεις, τα δημόσια έργα και τις τηλεοπτικές συχνότητες.
Δυστυχώς γι’ αυτούς από τις τράπεζες μέχρι τα εμπορικά καταστήματα, τις βιοτεχνίες, τις βιομηχανίες και τα ξενοδοχεία και από τις μεταφορικές επιχειρήσεις, τα καφέ – μπαρ και τα εστιατόρια μέχρι τα περίπτερα, τις καλλιέργειες και τις αγορές τροφίμων οι επιχειρήσεις υπάρχουν. Προσπαθούν να επιβιώσουν. Να εισάγουν, να εξάγουν, να πουλήσουν, να πληρώσουν φόρους, ασφαλιστικές εισφορές, μισθούς, ενοίκια, ρεύμα και τηλέφωνο.
Μόνο που τελευταία κανείς στην πολιτική σκηνή δεν ασχολείται μαζί τους. Διότι το έκανε θα φρόντιζε να μην συμβεί το έγκλημα των κλειστών τραπεζών. Θα απέφευγε με κάθε τίμημα τα capital controls. Θα νοιαζόταν να μη σπάσει η εφοδιαστική αλυσίδα, όπως έσπασε, διότι κανείς δεν μπορούσε –και δεν μπορεί ακόμη μέχρι τώρα- να προβλέψει τις συνέπειες.
Σήμερα είναι, πλέον, απολύτως σαφές πως όταν η κυβέρνηση Τσίπρα όριζε την 30η Σεπτεμβρίου ως καταληκτική ημερομηνία διαφόρων συνεπειών της τραπεζικής αργίας και του ελέγχου κίνησης κεφαλαίων (μεταχρονολογημένες επιταγές, δόσεις σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.) ήξερε ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν μέσα στο Σεπτέμβριο.
Άρα οι όποιες συνέπειες στην πραγματική οικονομία δεν θα ήταν χειροπιαστές πριν από την κάλπη, αλλά με προοπτική λίγων ημερών. Και ως γνωστόν ο Έλληνας λειτουργεί και στην πολιτική περίπου όπως ο άπιστος Θωμάς. Ακόμη κι αν ξέρει ότι κάτι είναι αναπόφευκτο, μέχρι αυτό να να συμβεί το ξορκίζει ελπίζοντας στο θαύμα και στον από μηχανής Θεό.
Στη Θεσσαλονίκη τις επόμενες ημέρες των εγκαινίων της Έκθεσης θα συνεδριάσουν η ολομέλεια της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος, αλλά και η διοίκηση της ΓΕΣΕΒΕ. Επίσης, θα διαδηλώσουν οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Μπορεί όλοι αυτοί οι φορείς να θεωρούνται ή να έχουν απομείνει εν πολλοίς σφραγίδες.
Αλλά αυτές οι σφραγίδες κάτι λένε. Ότι η αγορά είναι δούναι και λαβείν. Ότι το χρήμα πρέπει να γυρνάει. Ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να μπορούν να πάνε στις δουλειές τους κι εν συνεχεία να αξιοποιήσουν την αμοιβή τους όπως νομίζουν τροφοδοτώντας τον κύκλο της κατανάλωσης και της εργασίας. Ότι τα κοντέινερς στο λιμάνι φτάνουν γεμάτα από μακριά και φεύγουν επίσης γεμάτα για μακριά. Ότι στο τέλος της ημέρας και το ίδιο το κράτος απ’ όλα αυτά εισπράττει κι έτσι οι διαχειριστές του κάνουν την πολιτική τους.
Στην Ελλάδα –τουλάχιστον σε επίπεδο οικονομίας- η λογική, η σειρά, το μέτρο έχουν χαθεί. Στη θέση τους έχουν εγκατασταθεί διάφορες ιδεοληψίες και εικονικές πραγματικότητες. Η επιστροφή στην κανονικότητα –όσο δύσκολη και σχετική κι αν είναι αυτή η κανονικότητα- συνιστά ικανή και αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση της οικονομίας, άρα της κοινωνίας, άρα της χώρας. Διότι αυτά πάνε μαζί.
Πάρτε παράδειγμα την Έκθεση. Είχαμε συνηθίσει να την εγκαινιάζει ο εκάστοτε πρωθυπουργός, που ακόμη κι όταν δεν έλεγε τίποτα ήταν κάτι. Ένα σήμα. Το ίδιο και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης. Πραγματικά γεγονότα. Τώρα με τον άνευ αρμοδιοτήτων Πρόεδρο της Δημοκρατίας τα εγκαίνια μπάζουν από παντού, ενώ οι προεκλογικές εμφανίσεις των αρχηγών στη Θεσσαλονίκη θα προσμετρηθούν μόνο από τα μηχανάκια της AGB.