Για κάποιο λόγο ο «Τειρεσίας» εξακολουθεί να εκτιμά ότι ακόμα και αν όλα όσα ψηφίσθηκαν από τη Βουλή για την αναθεώρηση του ασφαλιστικού εφαρμοστούν, σε δύο το πολύ τρία χρόνια, θα χρειασθούν και νέες αλλαγές – περικοπές. Ποιος είναι αυτός; Το γεγονός ότι για μια ακόμα φορά δεν δίνεται ουσιαστική λύση στο πρόβλημα. Όλα τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση και τίποτα περισσότερο.
Προσέξτε: Το γεγονός ότι στην Ελλάδα εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως θέμα ταμπού ο «τρίτος πυλώνας» στο ασφαλιστικό, δηλαδή η ενσωμάτωση και του ιδιωτικού τομέα στο σύστημα, είναι ενδεικτικό. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι από τη στιγμή που οι εισφορές μειώνονται – αφού η ύφεση βαθαίνει – και ο αριθμός των συνταξιούχων αυξάνει, την ώρα που εκείνος των εργαζομένων συρρικνώνεται, άλλη λύση στο πρόβλημα δεν υπάρχει.
Το συμπέρασμα; Μόνο όταν στην Ελλάδα αποφασίσουμε ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να «ενηλικιωθούμε», τότε μπορούμε πράγματι να καθίσουμε γύρω από ένα τραπέζι και να συζητήσουμε για ρεαλιστικές λύσεις. Γιατί δεν μπορεί προβλήματα που «έξω» έχουν λυθεί εδώ και χρόνια, «εδώ» να εξακολουθούμε να τα αντιμετωπίζουμε περίπου ως «ιερές αγελάδες».
Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει άλλο. Και δεν μπορεί να αφήσει τις δεκαετίες να περνούν, χωρίς να κάνει τίποτα, όπως έκανε, για παράδειγμα, με την περίπτωση του ΟΤΕ, που για να ιδιωτικοποιηθεί χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 20 χρόνια.
Πριν από 30 - 40 χρόνια, αυτή η δυνατότητα μπορεί να υπήρχε, αν και όπως αποδείχθηκε στην πορεία ούτε αυτό ίσχυε. Γιατί, δεν θα είχαμε φτάσει στο σημερινό απελπιστικό σημείο, αν είχαμε επιταχύνει – κατ' ελάχιστον – τις εξελίξεις τότε.
Ούτε μπορεί το ελληνικό κράτος να εξακολουθήσει για πολύ ακόμα να είναι «ξενοδόχος», «βιομήχανος», ακόμα και «μεγαλο-ιδιοκτήτης γης» (σσ με βάση τις συμμετοχές του σε διάφορες εταιρείες), επειδή για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας κανείς δεν τολμά να ακουμπήσει τα πραγματικά προβλήματα.
Ο κανόνας αυτός, λοιπόν, ισχύει και για το ασφαλιστικό. Όσο ο τρίτος πυλώνας αντιμετωπίζεται περίπου όπως ο ...αντίχρηστος, κάθε δύο – τρία χρόνια θα ανακοινώνεται και θα ψηφίζεται νέο κύμα περικοπών. Και κάθε φορά όλοι θα πέφτουν από τα σύννεφα που θα χρειάζεται νέα παρέμβαση.
Το συμπέρασμα; Η «εξίσωση» - για όλους τους παραπάνω λόγους – δεν (φαίνεται να) έχει λύση.