Μόνο θλίψη προκαλεί η χθεσινή εμφάνιση των βουλευτών και υπουργών στην ελληνική Βουλή. Υποτίθεται ότι, κατά το Σύνταγμα, είναι το απαύγασμα των Ελλήνων πολιτών, έχοντας τον τίτλο του εκπροσώπου του «λαού και του Έθνους». Αν οι άριστοι των Ελλήνων έχουν αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που εμφάνισαν εχθές, τότε πρέπει οι νουνεχείς να αρχίσουν να προβληματίζονται για την μελλοντική πορεία του ελληνισμού.
Βεβαίως, το εφευρεθέν από τους Βρετανούς πολίτευμά μας, καρικατούρα της δημοκρατίας που μας άφησαν παρακαταθήκη οι πρόγονοί μας -όχι μόνον της κλασικής εποχής, αλλά και το λειτουργήσαν στις ελληνικές κοινότητες κατά την οθωμανοκρατία- επιτρέπει την εκπροσώπηση ακόμη και από βουλευτές που συγκέντρωσαν λιγότερους από 300 ψήφους, ενώ εμποδίζει άλλους που συγκέντρωσαν δεκάδες χιλιάδες.
Όχι βεβαίως, ότι οι πολλές ψήφοι με τις οποίες τιμάται ο πολιτικός, είναι απαραιτήτως και αξιοκρατικό δείγμα, αλλά προφανώς οι λίγες εκατοντάδες ψήφοι, εκ των συγγενών και γειτόνων, δεν αποτελούν εχέγγυο ορθής επιλογής.
Αυτό όμως είναι το έλασσον. Το ουσιώδες είναι πως οι επιλογές των υποψηφίων δεν γίνονται βάσει του ήθους, αλλά της «αναγνωρισιμότητας» στο εκλογικό σώμα, της προθυμίας να μη φέρει αντιρρήσεις στον αρχηγό, της οικονομικής επιφάνειας, της συνεπούς και συνεχούς υπηρεσίας στο κόμμα και πολλές φορές της επιβολής από εξωθεσμικά κέντρα των εκλεκτών τους.
Μία τέτοια σύνθεση του νομοθετικού σώματος, αλλά και εν πολλοίς της εκτελεστικής εξουσίας, τι άλλο αποτέλεσμα μπορεί να φέρει, παρά την αποτυχία; Όταν η φροντίδα του κάθε πολιτικού δεν είναι η παραγωγή ωφελίμου για τον λαό έργου, αλλά η προβολή του ως «προσωπικότητας», το έργο ποιος θα το παράγει; Σε χώρες, όπως η Ιταλία και η Βρετανία, η χώρα μπορεί να προχωρήσει και χωρίς κυβέρνηση! Και τούτο επειδή ο δημόσιος τομέας επανδρώνεται με τους αριστείς στον κάθε τομέα, ώστε λειτουργεί απρόσκοπτα και χωρίς… υπουργό!
Όπως και να έχει, το πολιτικό μας σύστημα κατόρθωσε να εμποδίσει την εμφάνιση αξιόλογων Ελλήνων που θα μπορούσαν να προσφέρουν στον τόπο. Με την «βασιλεία των μετρίων» οι άριστοι εμποδίζονται, και όσοι τύχει να εισέλθουν στο κοινοβούλιο ή την κυβέρνηση, γρήγορα απογοητεύονται από το νοσηρό κλίμα, και αποχωρούν.
Το ιδανικό στην αρχαία Ελλάδα ήταν ο καθορισμός του «μέτρου» στις πράξεις και παραλείψεις. Το καθόρισε παραστατικά ο Αριστοτέλης, διατυπώνοντας τον όρο για την αρετή ως την «μεσότητα μεταξύ υπερβολής και έλλειψης». Εμείς, μακριά από το «μέτρο» επιλέξαμε το «μέτριο», και ανάλογα είναι και τα έργα μας. Πέσαμε στην παγίδα του ίδιου του συστήματος, που δεν θέλει οι χώρες να κυβερνώνται από τους ικανούς και με ήθος πολιτικούς, επειδή με αυτούς δεν μπορεί να συνδιαλλαγεί σε σκοτεινές αίθουσες.
Ο μέτριος, ή ο «τίποτε» -έχουμε και από αυτούς- είναι ο πλέον κατάλληλος να υπηρετήσει αλλότρια συμφέροντα, πολλές φορές και εν αγνοία του. Επειδή η διανοητική του ικανότητα δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί ότι τού ανοίγουν δρόμο για να εξυπηρετηθούν οι ισχυροί, ενώ αυτός πιστεύει ότι υπηρετεί τις ιδέες του, και κοιμάται πανευτυχής που είναι συνεπής με αυτές, την ώρα που οι ισχυροί τρίβουν τα χέρια τους. Τέτοιους θέλουν, και τέτοιους αναδεικνύουν.
Πολλές φορές το έχω γράψει, δεν πειράζει να το επαναλάβω. Στην πολιτική κρίνεσαι εκ του αποτελέσματος. Το αποτέλεσμα των ενεργειών των κ.κ. Βαρουφάκη-Τσίπρα, κατά το πεντάμηνο των αποτυχημένων διαπραγματεύσεων, είναι η ενδυνάμωση της αμερικανικής θέσης έναντι της γερμανικής, του δολαρίου έναντι του ευρώ, των επενδυτών στο ελληνικό χρηματιστήριο που ανεβοκατέβαζαν τις μετοχές, όταν την μια μέρα είχαμε την διαβεβαίωση πως όπου να 'ναι ερχόμαστε σε συμφωνία, και την επόμενη, οι δανειστές ήσαν αμετάπειστοι (υπήρξε αίτημα να γίνει έλεγχος στο Χρηματιστήριο, ποιοι επενδυτές δραστηριοποιούνταν αναλόγως κατ’ εκείνα τα διαστήματα, αλλά δεν πιστεύω ότι πρόκειται να ικανοποιηθεί).
Περιττό πάντως να προσθέσω, ότι δεν είναι υπόλογοι μόνον οι μέτριοι εκπρόσωποί μας, αλλά κι εμείς που με την ψήφο μας τους αναδεικνύουμε.
Ο Μακεδών