Skip to main content

Ανικανότητα ή σκοπιμότητα στην αποτυχία των διαπραγματεύσεων;

Ποιος και τι επέβαλε την τοποθέτηση του Γιάννη Βαρουφάκη στο πιο κρίσιμο υπουργείο, αυτό των Οικονομικών; Τι έπραξε εκεί;

Τα δύο κυβερνητικά κόμματα προεκλογικώς, αλλά και για μεγάλο μετεκλογικό διάστημα, στήριξαν τα διαπραγματευτικά τους επιχειρήματα στην «θεωρία των παιγνίων» την οποία ανέλαβε να υλοποιήσει ο κ. Βαρουφάκης, καθηγητής σε αυτό το αντικείμενο.

Συμφώνως προς την πολιτική Βαρουφάκη που ακολούθησε η κυβέρνηση, παρομοιάστηκαν οι δύο πλευρές -δανειστών και ημών- με δύο αυτοκίνητα που τρέχουν με ταχύτητα από αντίθετες κατευθύνσεις στον ίδιο δρόμο, το ένα εναντίον του άλλου, αλλά η σύγκρουση θα αποφευχθεί επειδή ο οδηγός που φοβάται περισσότερο θα στρίψει την τελευταία στιγμή, αφήνοντας ανοικτό τον δρόμο στον «άφοβο».

Η ελληνική κυβέρνηση ήταν βεβαία πως η Ευρώπη φοβάται περισσότερο από εμάς και θα υποχωρήσει πλήρως στα αιτήματά της. Ο κ. Τσίπρας, ερωτηθείς προεκλογικώς, τι θα συμβεί αν η Ευρώπη δεν δεχθεί τις ελληνικές απόψεις, απάντησε με απόλυτη βεβαιότητα «δεν υπάρχει περίπτωση».

Από τότε άρχισαν τα ερωτηματικά, δεδομένου ότι στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είχαν εξαγγελθεί μέτρα 12 δισ. ευρώ, με την υπόσχεση ότι ήσαν πλήρως προϋπολογισμένα, με δε τον κ. Βαρουφάκη να δηλώνει πως δεν θα χρειαστούμε ούτε τα δισεκατομμύρια που μπορούσαμε να πάρουμε από την Ευρώπη. Από πού πήγαζε αυτή η βεβαιότητα;

Επειδή δεν υπήρξαν οι απαραίτητες διαβεβαιώσεις, λογικό είναι ότι προβήκαμε σε αναλύσεις όχι στηριζόμενοι σε δεδομένα, αλλά βάσει και των δικών μας θεωριών «παιγνιών». Στην παρούσα στήλη, ελπίζω να το θυμούνται οι αναγνώστες -άλλωστε τα γραπτά υπάρχουν- εκφράστηκαν αμφιβολίες για τον ρόλο του κ. Βαρουφάκη.

Κατ’ αρχάς, ήμουν αντίθετος με το κλίμα ενθουσιασμού που κατέβαλε πλήθος Ελλήνων, για την «αποφασιστικότητα που επιδείκνυε» κατά τις διαπραγματεύσεις. Δεν εισήλθα σ’ αυτό το κλίμα, λόγω του ότι υπήρξε σύγχυση μεταξύ της «αποφασιστικότητας» που έπρεπε όντως να υπάρχει, και της «έπαρσης και αλαζονείας» που χαρακτήριζε τον κ. Βαρουφάκη, και που δημιούργησε μόνον αντιπάθειες στους εταίρους -ενώ χρειαζόμασταν την συμπαράστασή τους-, αντιπάθεια που είχε αντανάκλαση και στην χώρα μας.

Όμως, η κύρια επιφύλαξή μου για την τοποθέτηση του κ. Βαρουφάκη στην καίρια θέση του υπουργού Οικονομικών, με αποκλειστική αρμοδιότητα να διαπραγματευθεί, οφειλόταν στο ότι παρακολουθώντας τον επί διετία στα τηλεπαράθυρα, δεν μπορούσα να σχηματίσω ακριβή εικόνα περί του τι επιδιώκει. Βεβαίως, είχα πάντα κατά νου, ότι επρόκειτο για συνεργάτη του κ. Σόρος, και καθηγητή σε αμερικανικό Πανεπιστήμιο, και ήταν φυσικό να συνδυάζω τις απόψεις του με την αμερικανική στάση έναντι της Ευρώπης.

Ο κ. Βαρουφάκης ήταν απολύτως καταδικαστικός στην πολιτική της κας Μέρκελ και του Σόμπλε, με την ίδια σφοδρότητα που το έπραττε ο κ. Σόρος, στις τακτικές δηλώσεις του κατά της Γερμανίας. Ήταν επομένως φυσιολογικό να απορήσω πώς ανέλαβε υπουργείο που θα έπρεπε πρωτίστως να συνδιαλλαχτεί με τον κ. Σόιμπλε; Μέσα σε πιο κλίμα θα γίνονταν οι συζητήσεις; (τώρα το γνωρίζουμε).

Δεν ήταν όμως μόνον αυτό. Αλλά επί διετία, ο κ. Τσίπρας ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, περιερχόταν τις ΗΠΑ (ομιλητής σε εκδηλώσεις Ιδρυμάτων του κ. Σόρος) και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες συνοδευόμενος από τον κ. Μηλιό, υπεύθυνο του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, τον κ. Σταθάκη, τον κ. Τσακαλώτο και τον κ. Δραγασάκη (όχι απαραιτήτως με όλους μαζί). Αιφνιδίως, αντί να οριστεί ένας εξ αυτών ως υπουργός Οικονομικών, ορίστηκε ο κ. Βαρουφάκης με τον κ. Μηλιό να εξαφανίζεται.

Ποιος και τι επέβαλε την τοποθέτηση του κ. Βαρουφάκη στο πιο κρίσιμο υπουργείο; Τι έπραξε εκεί; Το έγραψε εχθές ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαχρήστος στα «Νέα» και αναδημοσίευσε η voria.gr. (θα παρακαλούσα τους φίλους αναγνώστες να διαβάσουν μετά προσοχής το χθεσινό άρθρο στην εφημερίδα μας), ότι συνάδελφοί του υπουργοί τον κατηγόρησαν ότι «Υπονόμευσε ενσυνείδητα και βάσει σχεδιασμού την διαπραγμάτευση».

Τι θα πει ενσυνείδητα; Όχι απλώς από ανικανότητα, αλλά σκοπίμως; Και γιατί σκοπίμως; Ποιον εξυπηρετούσε;

Θα έχει άδικο κάποιος αν υπονοήσει, ότι ωφελημένη από όλη την ιστορία είναι η αμερικανική πολιτική, η οποία βλέπει να επιτυγχάνει το σχέδιό της για εξασθένηση της Ευρώπης, και δη της Γερμανίας, που όχι μόνον κατέστη ισχυρός ανταγωνιστής των ΗΠΑ, αλλά υπάρχει φόβος να συνδεθεί περισσότερο φιλικά με την Ρωσία, όπως ανησυχούν οι ΗΠΑ;

Και βέβαια, ακούμε συνεχώς τις αμερικανικές συστάσεις που λογίζονται ως φιλικές προς την Ελλάδα. Κάποια πράξη είδαμε;

Ο Μακεδών