Είναι θλιβερό για ένα λαό να τον λυπούνται, όπως πολλές φορές το νιώθουν όσοι ταξιδεύουν στην αλλοδαπή, και επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο η κατάσταση όταν στο αξιολύπητος προστίθεται και το αναξιόπιστος. Φυσικά, ο χαρακτηρισμός αυτός απευθυνόμενος στους Έλληνες πολιτικούς, θέλουμε δεν θέλουμε αντανακλά σε όλους μας.
Είπε η κυρία Μέρκελ ότι έχει χαθεί το πιο σημαντικό νόμισμα, που είναι η εμπιστοσύνη. Παρόμοια ήταν και η τοποθέτηση του υπουργού Οικονομικών της Ιταλίας, κ. Πιερ Κάρλο Πάντοαν: «To βασικό εμπόδιο στις συζητήσεις για την Ελλάδα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης». Και δεν είναι μόνον αυτοί, αλλά οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες θέτουν ζήτημα αξιοπιστίας στον πρωθυπουργό, ο οποίος φέρεται να τους απάντησε ότι «η αξιοπιστία είναι αμφίδρομη και αμφίπλευρη διαδικασία, άρα πρέπει και η σύνοδος να κάνει κάτι και όχι να ζητά διαρκώς νέα πράγματα από την ελληνική κυβέρνηση».
Ορθή η απάντηση του κ. Τσίπρα, αλλά δυστυχώς στην πραγματική ζωή, και όχι στην ιδεατή των μελών κάποιων γκρουπούσκουλων, ο αναξιόπιστος ισχυρός δεν βλάπτεται (δεν είδαμε ποτέ να ζημίωσαν οι ΗΠΑ στις επανειλημμένες τοποθετήσεις τους υπέρ της Τουρκίας και κατά των ελληνικών συμφερόντων), ο αδύναμος είναι εκείνος που βλάπτεται, και οφείλει να αποδεικνύει την αξιοπιστία του.
Ζητάμε αλληλεγγύη από τους Ευρωπαίους, την ώρα που δεν την έχουμε μεταξύ μας. Πότε σκέφθηκε ο τοξικός συνδικαλισμός που δυστυχώς κυριαρχεί ακόμη στην χώρα μας, το συμφέρον του όλου, όταν απαιτεί προκλητικά προνόμια - και τα λαμβάνει επειδή οι έμφοβοι αστοί πολιτικοί ποτέ δεν όρθωσαν το ανάστημά τους να υπερασπίσουν τον λαό, εμπρός στις παράλογες απαιτήσεις, τις οποίες ικανοποιούσαν.
Πώς να υπάρξει αξιοπιστία από πλευράς Ευρωπαίων ηγετών στους Έλληνες πολιτικούς, όταν εμείς δεν τους εμπιστευόμαστε, αλλά ούτε και μεταξύ τους εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον; Είπε ο κ. Μεϊμαράκης, ότι δεν συζητά κατ’ ιδίαν με τον κ. Τσίπρα, επειδή δεν τον εμπιστεύεται. Και αυτό το είπε δημόσια. Ούτε ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ εμπιστεύονται τους άλλους πολιτικούς, τους οποίους αποκάλεσαν «γερμανοτσολιάδες» επειδή τάχθηκαν με το «ναι» στο δημοψήφισμα.
Υπάρχουν πολλοί που προπηλακίσθηκαν επειδή ομολόγησαν ότι ψήφισαν «ναι». Με απίστευτες βρισιές, αλλά και απειλές. (Γιατί μέχρι σήμερα δεν υπήρξε δημόσια δήλωση ψηφοφόρου του «όχι» ότι τον έβρισαν οι αντίπαλοι;) Στην ιστορία βέβαια θα μείνει η δήλωση του «προοδευτικού» Δελαστίκ, ότι όσοι ψήφισαν «ναι» είναι σκυλιά και γερμανοτσολιάδες. Το 40% του λαού, δηλαδή.
Ο κ. Τσίπρας αρέσκεται -όπως έπραττε και ο κ. Γ. Παπανδρέου- να μας διαβεβαιώνει προσωπικώς ότι θα εφαρμόσει τα υπεσχημένα. Για ποιες διαβεβαιώσεις πρόκειται; Όπως του πρωθυπουργού και υπουργών, ότι δεν θα γίνει δημοψήφισμα, δεν θα κλείσουν οι τράπεζες, ότι το «όχι» θα τρομοκρατήσει τους δανειστές, ότι όπου νάναι κλείνουμε συμφωνία (το έχουμε ακούσει από τις 20 Φεβρουαρίου τόσες φορές, ώστε έχασα τον αριθμό), με τελευταία την διαβεβαίωση του κ. Λαφαζάνη ότι θέλει να μείνουμε στο ευρώ, ενώ ψήφισε εναντίον;
Η τελευταία -όχι όμως μοναδική, αλλά επαναλαμβανόμενη καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα- αναξιοπιστία, είναι η προσπάθεια να πεισθεί ο λαός ότι φταίνε οι "κακοί" Ευρωπαίοι για τα δεινά μας. Δεν είναι δικαιολογία ότι οι "κακοί" είχαν ή έχουν σχέδιο να μας διώξουν, ή ότι μας τιμωρούν για την αναξιοπιστία μας. Εμείς τι κάναμε; Τους δώσαμε το δικαίωμα να προβάλουν το θέμα.
Αλλά, το και κυριότερο, οι ικανοί ηγέτες αφενός προβλέπουν πώς θα συμπεριφερθεί ο αντίπαλος, και αφετέρου προετοιμάζουν την άμυνά τους για να τον αντιμετωπίσουν. Όταν δεν συμβούν αυτά, τότε πρόκειται περί κακών ηγετών, που όχι μόνον δεν αναγνωρίζουν τα λάθη τους, για να τα διορθώσουν, αλλά τα επιρρίπτουν και στους άλλους. Θα μπορούσε άραγε ένας στρατηγός που από δικά του λάθη έχασε μια μάχη, να φέρει δικαιολογία ότι δεν φταίει αυτός, αλλά έχασε επειδή τον ξεγέλασε ο αντίπαλος; Με πόση όμως ελαφρότητα το υποστηρίζει ένας πολιτικός που δίνει τη δική του μάχη;
Η εποχή που οι Φράγκοι ήσαν "κουτόφραγκοι" παρήλθε ανεπιστρεπτί. Όπως και οι Αμερικανοί έπαψαν να είναι "αμερικανάκια". Δυστυχώς όμως, παρέμεινε ο ελληνικός λαός εύπιστος, που αντί να τιμωρεί τους αναξιόπιστους πολιτικούς του (και εννοώ όλους των τελευταίων χρόνων) τους επιβραβεύει.