Είναι κοινώς αποδεκτό ότι οι ευρωπαϊκές υποθέσεις ρυθμίζονται κατά κανόνα συμφώνως προς τις γερμανικές επιθυμίες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι την κα. Μέρκελ επιχειρούμε να πείσουμε, ούτε τον κ. Ολάντ, πολύ περισσότερο ούτε τον κ. Κάμερον της άλλοτε κραταιάς βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Το θέμα όμως είναι αν η Γερμανία ενεργεί αυτοβούλως, ή επηρεαζόμενη από άλλα κέντρα και κυβερνήσεις ισχυρότερες από αυτήν. Παλαιότερο σημείωμά μου, το είχα αφιερώσει ακριβώς σ’ αυτά τα ενδεχόμενα, δεδομένου ότι οι ενέργειες της γερμανικής κυβέρνησης μάς επηρεάζουν άμεσα. Και το πρόβλημα το οποίο υπάρχει είναι ότι η Γερμανία ναι μεν ανήκει στην Δύση, αλλά με κανέναν τρόπο δεν θέλει να έρθει αντιμέτωπη με την Ρωσία, σε σημείο που να υπάρξει ψύχρανση των σχέσεων.
Σε επόμενο σημείωμα, είχα αναφερθεί στους φόβους που εκφράζουν ατλαντικοί παράγοντες στο ενδεχόμενο μιας γερμανορωσικής σύμπλευσης, που θα ιδρύσει περιφερειακή δύναμη αρκούντως ισχυρή για να επιζητήσει τα πρωτεία σε θέματα της υφηλίου. Με ικανοποίηση, είδα χθες ότι στο Stratfor δημοσιεύεται ανάλυση ακριβώς μ’ αυτό το θέμα και θέσεις που επιβεβαιώνουν όσα είχαν γραφεί εδώ. Μάλιστα δε, ο ανταποκριτής στην Ουάσιγκτον κ. Μιχάλης Ιγνατίου που μετέφερε το άρθρο, δίνει μεγάλη βαρύτητα σ’ αυτό.
Η ανάλυση φέρει τίτλο «Η Γερμανία βρίσκεται μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ», και εισαγωγικά τονίζει ότι η γερμανική κυβέρνηση διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στην Ουκρανία, όπως και στις άλλες πρώην σοβιετικές χώρες. Και μολονότι επιλέγει την εξισορρόπηση μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον, το Βερολίνο επιδιώκει ολοένα περισσότερο να ορθώσει το ανάστημά του τόσο έναντι της Ρωσίας, όσο και έναντι των ΗΠΑ, επιδιώκοντας την προώθηση των εθνικών του συμφερόντων, έστω και εντός ορισμένων πλαισίων.
Να σημειώσω, ότι η Γερμανία ενώ απαγόρευσε στις ευρωπαϊκές χώρες να συμμετάσχουν στον «South Stream», η ίδια όχι μόνο προμηθεύεται αποκλειστικώς αέριο από την Ρωσία με τον «North Stream», αλλά ζήτησε από την Gazprom -της οποίας σύμβουλος είναι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας κ. Σρέντερ- να αυξήσει τις ποσότητες.
Η Γερμανία, επιθυμεί μεν την άρση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας εξαιτίας των εμπορικών συμφερόντων της και των ισχυρών οικονομικών δεσμών της με τη Ρωσία, αλλά δεν μπορεί να το πράξει αυτό μέχρις ότου αρθούν οι ανησυχίες ασφάλειας των χωρών της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης.
Το Βερολίνο επιθυμεί επίσης την αύξηση της επιρροής του στην πρώην σοβιετική περιφέρεια, τον περιορισμό των εξωτερικών παραγόντων όπως οι ΗΠΑ και την αμφισβήτηση του ρόλου της Ρωσίας, αλλά δεν θέλει να εμφανισθεί το ίδιο επιθετική έναντι της Ρωσίας, όπως άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ.
Θέλω να επαναλάβω αυτό που έγραψα προ ημερών, ότι μάλλον οι ΗΠΑ παραμέρισαν την Γερμανία από τον ρόλο που είχε αναλάβει ως προς τις βαλκανικές υποθέσεις, και ανέλαβαν οι ίδιες την προώθηση των δυτικών συμφερόντων, προκειμένου να αποκλειστεί από την περιοχή η Ρωσία. Τόσο η επαναδραστηριοποίηση των «Ιδρυμάτων» του Σόρος -εξ ού και η αναμενόμενη πτώση του κ. Γκρούεφσκι-, όσο και η εμφάνιση του ίδιου του κ. Κέρι στην Σόφια, ώστε να επιστρέψει η Βουλγαρία στον «ορθό δρόμο», μέχρι σημείου που ο Βούλγαρος πρόεδρος να καταγγείλει την Ρωσία, περίπου ως «τρομοκράτη της Ευρώπης»!
Επανερχόμενοι στην ανάλυση του Stratfor, υποστηρίζεται πως η Γερμανία πάνω απ’ όλα ενδιαφέρεται να διατηρηθεί η ακεραιότητα και η σταθερότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ο κεντρικός της ρόλος σε αυτήν. Ο «μικρός ψυχρός πόλεμος» όμως θα υποχρεώσει τη Γερμανία να εμπλακεί περισσότερο στην πρώην σοβιετική περιφέρεια από ό,τι στο παρελθόν, αλλά οι παρεμβάσεις της Γερμανίας θα παραμείνουν περιορισμένες. Μολονότι το Βερολίνο θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί τη διπλωματία όπου αυτό είναι δυνατό για την εξισορρόπηση μεταξύ της Μόσχας και της Ουάσιγκτον, η Γερμανία θα προωθήσει ενδεχομένως τις δικές της απόψεις στο αδιέξοδο μεταξύ της Ρωσίας με τις ΗΠΑ.
Η Γερμανία κατόρθωσε ακόμη να πείσει επιφυλακτικά μέλη της ΕΕ, όπως την Ιταλία, την Ελλάδα και την Ουγγαρία, να ψηφίσουν υπέρ των κυρώσεων, ασκώντας παράλληλα πιέσεις στα πιο επιθετικά κράτη-μέλη, όπως την Πολωνία και την Λιθουανία, τα οποία επιδιώκουν συνεχών σκλήρυνση των κυρώσεων, να αμβλύνουν την επιθετικότητά τους.
Το Βερολίνο διασφάλισε ταυτόχρονα το να παραμείνουν ανοιχτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας με τη Ρωσία και αντιτάχθηκε σε προτάσεις από τις ΗΠΑ και αλλού, για την παροχή όπλων στην Ουκρανία, που θα οδηγούσαν στην κλιμάκωση της κρίσης (όμως οι τελευταίες πληροφορίες φέρουν το Ισραήλ πρόθυμο να εξοπλίσει τους Ουκρανούς, «εκδικούμενο» τους Ρώσους που δήλωσαν ότι θα δώσουν στο Ιράν συστοιχίες S-300).
Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι αποφάσεις της Γερμανίας έχουν άμεσες επιπτώσεις στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Ελπίζεται, ότι οι διπλωμάτες μας θα παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τις εξελίξεις και δεν θα αρκούνται μόνο στην ανάγνωση των αναλύσεων.
Ο Μακεδών