Η αδιαφορία των πολιτών, το αίσθημα εμπαιγμού από τους αρμοδίους και οι επαναλαμβανόμενες παλινωδίες, κοστίζουν όχι μόνο περιβαλλοντικά, αλλά και οικονομικά.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η χιτλερική Γερμανία, έχοντας ανάγκη από μέταλλα για τη βιομηχανία όπλων, ενέταξε στο πρόγραμμα ανακύκλωσης και τη συγκέντρωση παντός είδους μετάλλου. Οι Γερμανοί όχι μόνον ανταποκρίθηκαν, αλλά υπήρξαν περιπτώσεις που τα για τα ελληνικά δεδομένα δεν θεωρούνται απλώς υπερβολικές, αλλά και γραφικές. Μετά το ξύρισμα, έβγαινε ο Γερμανός στο δρόμο και πετούσε το ξυραφάκι στον κάδο μετάλλων.
Δεν ήταν αποτέλεσμα χιτλερικής επιρροής. Αλλά υπευθυνότητας του γερμανικού λαού, διότι και σήμερα συμβαίνει κάτι εξίσου εντυπωσιακό. Το χαρτί που συγκεντρώνεται υπερκαλύπτει τις ανάγκες της γερμανικής βιομηχανίας χάρτου και προκειμένου να απαλλαγεί από το περίσσευμα το δίνει… δωρεάν στους Ιταλούς, για να απαλλαγεί από τα απορρίμματα. Ως προς όλα τα ανακυκλώσιμα είδη, στη Γερμανία το ποσοστό που συγκεντρώνεται υπερβαίνει το 70%.
Αυτά, για σύγκριση με μας. Από τη μια η αδιαφορία μας, από την άλλη αδυναμία των αρμόδιων φορέων, για πολλούς λόγους εξηγήσιμους ή μη, συγκέντρωσης ανακυκλώσιμων υλικών, το οικονομικό αλλά και περιβαλλοντικό όφελος δεν είναι το προσδοκώμενο. Εξακολουθούμε δε να μη κατανοούμε (ρητορική η απορία μας) γιατί στην Ελλάδα δεν ανατίθεται σε ιδιώτες η αποκομιδή απορριμμάτων, ενώ έχει εκδηλωθεί το ανάλογο ενδιαφέρον.
Έχουν καθήκον οι αρμόδιοι φορείς να εξηγήσουν στους πολίτες, τι συμβαίνει και οι κάδοι ανακυκλώσιμων υλικών παραμένουν επί μέρες γεμάτοι, με τα υλικά να γεμίζουν τα πεζοδρόμια και τους υπαλλήλους καθαριότητας να τα τοποθετούν στους κάδους των αστικών απορριμμάτων. Πρέπει επίσης, να αιτιολογηθεί, ποιοι είναι οι λόγοι που ενώ ο Σύνδεσμος ΟΤΑ ανακοινώνει ότι μπορεί να ανακυκλώσει περισσότερο χαρτί, οι αντίστοιχοι κάδοι στην πόλη δεν επαρκούν.
Αλλά, πολύ περισσότερο, πρέπει να διασκεδαστεί η φήμη, ότι κάδοι με ανακυκλώσιμα υλικά πηγαίνουν απευθείας στη χωματερή, διότι η δυναμικότητα των μονάδων επεξεργασίας είναι μικρότερη από τον όγκο των συγκεντρωμένων υλικών. Αν οι πολίτες θεωρήσουν ότι εμπαίζονται, τότε δύσκολα θα υποστηρίξουν εκ νέου πρόγραμμα ανακύκλωσης. Διότι μερικές φορές -και το λέγω εξ ιδίας πείρας- μεταφέρω τις σακούλες σε αρκετή απόσταση, προκειμένου να βρω κάδο που να μη είναι υπερχειλισμένος. Και αυτό με ενοχλεί.
Γενικότερα τώρα, στη χώρα μας ο όγκος των ειδών απορριμμάτων είναι πολλαπλάσιος του μέσου όρου των ευρωπαϊκών νοικοκυριών. Ιδίως σε τρόφιμα, διότι λόγω της επιθυμίας προς επίδειξη που μας διέπει, αγοράζουμε πολύ περισσότερα αγαθά από όσα καταναλώνουμε. Δεν θα αγοράσουμε δυο πορτοκάλια, διότι μόνον τόσα χρειαζόμαστε, αλλά ένα κιλό. Και τα μισά θα τα πετάξουμε, διότι θα σαπίσουν. Έτσι, οι εικόνες με τα σκουπίδια έξω από τους κάδους αμαυρώνουν την εικόνα της πόλης, αλλά και αυξάνεται το κόστος αποκομιδής.
Η διαφορά νοοτροπίας μας φαίνεται, από το πρόγραμμα που αποφάσισε πριν από δυο χρόνια να εφαρμόσει η Βρετανική Κυβερνητική Ένωση Δήμων. Επειδή αυξήθηκε ο όγκος απορριμμάτων αποφασίστηκε να αποκομίζονται καθημερινά, αντί για εβδομαδιαία βάση (!) που ίσχυε! Τα δικά μας απορριμματοφόρα περνούν και δυο φορές την ημέρα, και πάλι οι κάδοι είναι γεμάτοι!
Προφανώς είναι θέμα παιδείας. Ήμαστε λαός που προσέχει ιδιαίτερα την προσωπική και οικογενειακή καθαριότητά του, αλλά αδιαφορεί για την καθαριότητα της πόλης, λες και δεν είναι δική μας. Φυσικά, η έλλειψη παιδείας μας δεν εξαντλείται σ’ αυτήν την περίπτωση.
Για κατακλείδα, θα ήμουν ευτυχής αν άκουγα συγκεκριμένα μέτρα για την ανακύκλωση, και όχι μόνον ωραιολόγες διακηρύξεις.
Ο Μακεδών
Δεν ήταν αποτέλεσμα χιτλερικής επιρροής. Αλλά υπευθυνότητας του γερμανικού λαού, διότι και σήμερα συμβαίνει κάτι εξίσου εντυπωσιακό. Το χαρτί που συγκεντρώνεται υπερκαλύπτει τις ανάγκες της γερμανικής βιομηχανίας χάρτου και προκειμένου να απαλλαγεί από το περίσσευμα το δίνει… δωρεάν στους Ιταλούς, για να απαλλαγεί από τα απορρίμματα. Ως προς όλα τα ανακυκλώσιμα είδη, στη Γερμανία το ποσοστό που συγκεντρώνεται υπερβαίνει το 70%.
Αυτά, για σύγκριση με μας. Από τη μια η αδιαφορία μας, από την άλλη αδυναμία των αρμόδιων φορέων, για πολλούς λόγους εξηγήσιμους ή μη, συγκέντρωσης ανακυκλώσιμων υλικών, το οικονομικό αλλά και περιβαλλοντικό όφελος δεν είναι το προσδοκώμενο. Εξακολουθούμε δε να μη κατανοούμε (ρητορική η απορία μας) γιατί στην Ελλάδα δεν ανατίθεται σε ιδιώτες η αποκομιδή απορριμμάτων, ενώ έχει εκδηλωθεί το ανάλογο ενδιαφέρον.
Έχουν καθήκον οι αρμόδιοι φορείς να εξηγήσουν στους πολίτες, τι συμβαίνει και οι κάδοι ανακυκλώσιμων υλικών παραμένουν επί μέρες γεμάτοι, με τα υλικά να γεμίζουν τα πεζοδρόμια και τους υπαλλήλους καθαριότητας να τα τοποθετούν στους κάδους των αστικών απορριμμάτων. Πρέπει επίσης, να αιτιολογηθεί, ποιοι είναι οι λόγοι που ενώ ο Σύνδεσμος ΟΤΑ ανακοινώνει ότι μπορεί να ανακυκλώσει περισσότερο χαρτί, οι αντίστοιχοι κάδοι στην πόλη δεν επαρκούν.
Αλλά, πολύ περισσότερο, πρέπει να διασκεδαστεί η φήμη, ότι κάδοι με ανακυκλώσιμα υλικά πηγαίνουν απευθείας στη χωματερή, διότι η δυναμικότητα των μονάδων επεξεργασίας είναι μικρότερη από τον όγκο των συγκεντρωμένων υλικών. Αν οι πολίτες θεωρήσουν ότι εμπαίζονται, τότε δύσκολα θα υποστηρίξουν εκ νέου πρόγραμμα ανακύκλωσης. Διότι μερικές φορές -και το λέγω εξ ιδίας πείρας- μεταφέρω τις σακούλες σε αρκετή απόσταση, προκειμένου να βρω κάδο που να μη είναι υπερχειλισμένος. Και αυτό με ενοχλεί.
Γενικότερα τώρα, στη χώρα μας ο όγκος των ειδών απορριμμάτων είναι πολλαπλάσιος του μέσου όρου των ευρωπαϊκών νοικοκυριών. Ιδίως σε τρόφιμα, διότι λόγω της επιθυμίας προς επίδειξη που μας διέπει, αγοράζουμε πολύ περισσότερα αγαθά από όσα καταναλώνουμε. Δεν θα αγοράσουμε δυο πορτοκάλια, διότι μόνον τόσα χρειαζόμαστε, αλλά ένα κιλό. Και τα μισά θα τα πετάξουμε, διότι θα σαπίσουν. Έτσι, οι εικόνες με τα σκουπίδια έξω από τους κάδους αμαυρώνουν την εικόνα της πόλης, αλλά και αυξάνεται το κόστος αποκομιδής.
Η διαφορά νοοτροπίας μας φαίνεται, από το πρόγραμμα που αποφάσισε πριν από δυο χρόνια να εφαρμόσει η Βρετανική Κυβερνητική Ένωση Δήμων. Επειδή αυξήθηκε ο όγκος απορριμμάτων αποφασίστηκε να αποκομίζονται καθημερινά, αντί για εβδομαδιαία βάση (!) που ίσχυε! Τα δικά μας απορριμματοφόρα περνούν και δυο φορές την ημέρα, και πάλι οι κάδοι είναι γεμάτοι!
Προφανώς είναι θέμα παιδείας. Ήμαστε λαός που προσέχει ιδιαίτερα την προσωπική και οικογενειακή καθαριότητά του, αλλά αδιαφορεί για την καθαριότητα της πόλης, λες και δεν είναι δική μας. Φυσικά, η έλλειψη παιδείας μας δεν εξαντλείται σ’ αυτήν την περίπτωση.
Για κατακλείδα, θα ήμουν ευτυχής αν άκουγα συγκεκριμένα μέτρα για την ανακύκλωση, και όχι μόνον ωραιολόγες διακηρύξεις.
Ο Μακεδών