Το φωνάζουμε σ’ αυτήν την στήλη από το 2010, σε κάθε ευκαιρία, τώρα όμως κραυγάζουμε. Με κραυγή όχι απλώς αγωνίας, αλλά αγανάκτησης για την αθλιότητα του πολιτικού συστήματος της χώρας μας, του οποίου οι εκφραστές ενδιαφέρονται αποκλειστικώς και μόνο για το προσωπικό τους συμφέρον. Καμιά πράξη, ούτε κατά διάνοια, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ότι γίνεται για το συμφέρον του λαού.
Στα παλαιά τους υποδήματα -αν είχαν- θα έγραφαν το δάκρυ του νεοέλληνα για την τύχη που του επεφύλαξαν είτε τα χοντροειδή συνειδητά ψέματα, είτε τα νηπιώδη επιχειρήματα πολιτικών που τού υποσχέθηκαν την Γη της Επαγγελίας. Άνθρωποι που δεν δούλεψαν ποτέ στην ζωή τους, καλομαθημένα πλουσιόπαιδα που το παίζουν εκπρόσωποι των προλετάριων, πολιτικοί με νοητική αντίληψη και οράματα πρωτογονισμού, καθορίζουν το μέλλον ενός υπερήφανου λαού, που τους εμπιστεύθηκε.
Αλλά, και ποια επιλογή είχε ο ελληνικός λαός; Στα πέντε χρόνια της αναξιοπρέπειας δοκίμασε σοσιαλδημοκράτες, κεντροδεξιούς, τεχνοκράτες και τώρα την «Πρώτη φορά Αριστερά». Αποδείχθηκαν λίγοι, νάνοι που φούσκωναν όπως οι διάνοι, παριστάνοντες τους σωτήρες. Τους σωτήρες της τσέπης τους όμως. Βολεμένοι οι ίδιοι, δεν προλάβαιναν να ανεβούν στην καρέκλα της εξουσίας και φρόντιζαν να διορίσουν γιους, θυγατέρες, συζύγους, ανήψια, κολλητούς, πάντα στο όνομα της δημοκρατίας.
Ψεύτες συνειδητοί, χωρίς καμιά συναίσθηση της ευθύνης, ενώ άλλοι έπαιζαν περίεργα και ανεξήγητα παιχνίδια που ωφελούσαν άλλους, και όχι τους Έλληνες. Συνειδητά, ή από ανικανότητα, θα το βρει η ιστορία. Όμως έβλαψαν. Και κάποτε θα πρέπει επιτέλους να στηθεί ένα δικαστήριο στην πλατεία Συντάγματος και να ξαναφέρουμε κάποιους νόμους του Σόλωνος.
Διαβάστε παρακαλώ, τι ίσχυε στον Χρυσού Αιώνα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, αν κάποιος βουλευτής ζημίωνε οικονομικά ή ηθικά την Αθήνα.
Οι νόμοι που εισήγοντο στην Εκκλησία του Δήμου για ψήφιση ήσαν ονομαστικοί, δηλαδή έφεραν το όνομα του προτείνοντος. Εκείνος δε, που πρότεινε κάποιον νόμο έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός. Ήταν υπεύθυνος για τα αποτελέσματα του προτεινόμενου νόμου.
Έτσι, εάν πρότεινε και περνούσε νόμο ο οποίος αποδεικνυόταν οικονομικά ζημιογόνος για την Αθήνα, τότε έπρεπε να κατασχεθεί από την καταγεγραμμένη περιουσία του, όλο το ποσόν κατά το οποίο ζημιώθηκε η πόλη.
Αν μάλιστα δεν έφθανε όλη η περιουσία του -μέχρι και τα σανδάλια του, που κατεγράφησαν-, τότε το ανεξόφλητο υπόλοιπο, υποχρεωνόταν να το εξοφλήσει δουλεύοντας σε δημόσια έργα.
Και προσέξτε τώρα, καθ’ ην στιγμή όλοι οι αναξιοπρεπείς πολιτικοί, μάς μιλούν για αξιοπρέπεια. Αν ο νόμος, που πρότεινε και ψηφίστηκε, ζημίωνε ΗΘΙΚΑ την Αθήνα, η ποινή ήταν: «Αυθημερόν τελευτησάτω». Ποινή θανάτου εκτελεσμένη την ίδια στιγμή.
Έγραψε εχθές η Voria.gr, ότι υπάρχουν πληροφορίες για συμβούλιο πολιτικών αρχηγών το βράδυ της Κυριακής, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, το οποίο συγκαλείται υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το Συμβούλιο, συμφώνως προς τις πληροφορίες, θα συζητήσει την κατάσταση που δημιουργείται και θα αποφασίσει, αν αυτό καταστεί εφικτό, την δημιουργία εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης.
Δεν επαληθεύεται η πληροφορία, ούτε γίνεται γνωστό αν πρόκειται για πρωτοβουλία του κ. Παυλόπουλου. Ανεξαρτήτως όμως αυτού, επί τέλους ας βρεθεί ένας Πρόεδρος που δεν θα είναι διακοσμητικός, ούτε υποχείριο της κάθε κυβέρνησης να υπογράφει ό,τι του στέλνουν, αλλά θα ασκήσει τα καθήκοντά του ως επιβάλλει το Σύνταγμα. Άμεση εφαρμογή δηλαδή, του άρθρου 48 του Συντάγματος, περί κηρύξεως της χώρας εις Κατάσταση Ανάγκης. Τι χειρότερο θα μας συμβεί, ώστε να ενεργοποιηθεί αυτό το άρθρο;
Ο κ. Παυλόπουλος, αν θέλει να ξεχαστούν οι προσωπικές και πολιτικές αστοχίες του, ας υπερβεί τον εαυτό του και δώσει τέλος στους ερασιτεχνισμούς, ή τις σκόπιμες αντιλαϊκές ενέργειες. Αν δεν το πράξει τώρα, αυτό θα γίνει ούτως ή άλλως σε κάποιο χρονικό διάστημα, όταν θα εκραγεί η σωρευμένη αγανάκτηση του ελληνικού λαού, κατά των πολιτικών που τον εμπαίζουν. Και δεν θα κάνει διακρίσεις.
Ο Μακεδών